ملات بتن توسط رومیان در سال 200 قبل از میلاد برای چسباندن سنگ های شکل دار به یکدیگر در ساخت ساختمان ها مورد استفاده قرار گرفت. در طول سلطنت امپراتور روم کالیگولا، در سال های 37-41 پس از میلاد، بلوک های کوچک بتن پیش ساخته به عنوان مصالح ساختمانی در منطقه اطراف ناپل امروزی ایتالیا مورد استفاده قرار گرفت. بسیاری از فناوری بتن توسعه یافته توسط رومیان پس از سقوط امپراتوری روم در قرن پنجم از بین رفت. در سال 1824 بود که جوزف آسپدین سنگ‌تراش انگلیسی سیمان پرتلند را توسعه داد که به یکی از اجزای اصلی بتن مدرن تبدیل شد.
اولین تولید بلوک سیمانی
اولین بلوک سیمانی توخالی در سال 1890 توسط Harmon S. Palmer در ایالات متحده طراحی شد. پس از 10 سال آزمایش، پالمر این طرح را در سال 1900 به ثبت رساند. بلوک‌های پالمر 8 اینچ (20.3 سانتی‌متر) در 10 اینچ (25.4 سانتی‌متر) در 30 اینچ (76.2 سانتی‌متر) بودند و آنقدر سنگین بودند که مجبور بودند با استفاده از یک جرثقیل کوچک آن‌ها را در جای خود قراردهند. تا سال 1905، حدود 1500 شرکت در ایالات متحده بلوک های سیمانی تولید می کردند.
این بلوک های اولیه معمولاً با دست ریخته می شدند و میانگین خروجی حدود 10 بلوک برای هر نفر در ساعت بود. امروزه تولید بلوک سیمانی یک فرآیند کاملاً خودکار است. ملشن آلات تولید بلوک سیمانی وجود دارند که می تواند تا 2000 بلوک در ساعت تولید کنند.
اولین کارخانه بلوک سیمانی
بلوک های سیمانی برای اولین بار در ایالات متحده به عنوان جایگزینی برای سنگ یا چوب در ساختمان منازل استفاده شد. اولین نمونه شناخته شده خانه ای که در این کشور کاملاً از بلوک سیمانی ساخته شده بود در سال 1837 در استاتن آیلند، نیویورک بود. خانه‌هایی که از بلوک‌های سیمانی ساخته شده‌اند، استفاده خلاقانه از مصالح ارزان قیمت رایج را نشان می‌دهند که شبیه ساختمان‌های سنگی گران‌قیمت‌تر و سنتی با قاب چوبی هستند. این نوع جدید ساخت و ساز در اوایل دهه 1900 تا 1920 به شکل محبوب خانه سازی تبدیل شد. سبک های خانه، که در آن زمان اغلب به عنوان “مدرن” شناخته می شد، از تودور تا چهار ضلعی، احیای استعماری تا خانه های ییلاقی را در بر می گرفت. در حالی که بسیاری از خانه‌ها از بلوک‌های سیمانی به عنوان ساختار و همچنین سطح دیوار بیرونی استفاده می‌کردند، در خانه‌های دیگر از گچ بری یا پوشش‌های دیگر روی ساختار بلوک استفاده می‌شد. صدها هزار مورد از این خانه‌ها به‌ویژه در ایالات غرب میانه ساخته شده‌اند، احتمالاً به این دلیل که مواد خام مورد نیاز برای ساخت بلوک‌های سیمانی به وفور در معادن شنی در سراسر این منطقه وجود داشت. بلوک‌های سیمانی با طرح‌های متفاوت برای شبیه‌سازی بافت‌های سنگی ساخته می‌شدند: سنگی، گرانیتی یا روستایی. خانه‌های ساخته شده از بلوک‌های سیمانی که در کاتالوگ‌های بسیاری از تولیدکنندگان سیمان به‌عنوان «مقاوم در برابر آتش، ضد حیوانات موذی و ضد آب و هوا» و به‌عنوان جایگزینی ارزان‌قیمت برای کالای همیشه کمیاب‌تر و گان قیمت تر چوب تبلیغ می‌شد. بسیاری از ساختمان‌های دیگر مانند گاراژ، سیلو و ادارات پست به دلیل همین ویژگی‌ها با استفاده از این روش ساخته شده و همچنان پا برجا هستند.